Krein fjölskyldan

 
„Tja, við erum svo sem ekkert að finna upp hjólið en...“

Nei, enda er dáldið langt síðan það var fundið upp. Sumum finnst nauðsynlegt að taka þetta fram svo ætli ég verði ekki að gera það líka: Það var ekki ég sem fann upp hjólið.

Skrítið, mér finnst ég aðallega heyra tónlistarmenn, sem hafa það að lifibrauði að semja texta, nota þessa fáránlegu og (því miður) ófrumlegu líkingu til þess að lýsa eigin tónlist.

Jæja, þá er það frá. Nú get ég snúið mér að öðru mikilvægara: Beverly Hills 90210. Ég fylgdist vel með þessum þáttum þegar þeir voru sýndir á Stöð 2 fyrir 10–15 árum og var eiginlega ekkert rosalega ánægður þegar ég komst að því að alnafni minn yrði tekinn af dagskrá Skjás eins og í staðinn kæmu þættirnir hans Sigurjóns Sighvatssonar, Beverly Hills og Melrose Place (ég ætla ekki að minnast meira á hinn síðarnefnda sem er leiðinleg sápuópera). Það eina sem ég hlakkaði til að sjá var kynningarstefið og svo var ég pínu spenntur að sjá hvernig þættirnir hefðu verið í upphafi. En það er skemmst frá því að segja að ég er búinn sitja sem límdur við skjáinn og fylgjast grannt með 90210 frá því í sumar og ég sakna Frasiers bara smá.

En núna er 5. serían hafin og þá fer nú heldur betur að syrta í álinn, Dylan blankur og djúpt sokkinn í eiturlyf, einhver Valerie flutt inn til Walsh-hjónanna í herbergið hennar Brendu sem er flutt til London og þættirnir almennt bara orðnir frekar óspennandi. Eins og fyrstu fjórar þáttaraðirnar voru nú góðar... Ímyndið ykkur bara hvernig þættirnir verða í 10. seríu. Hvaða fólk er þetta eiginlega?

Ég leitaði aðeins á youtube.com eftir persónum og leikurum í 90210 og fann nokkur áhugaverð myndbrot. Mér brá t.d. svolítið þegar ég sá Brandon í þessu broti í kvikmyndinni Die Mommie Die (hljómar spennandi) en fattaði loksins (eða þannig) við hvað er átt þegar sagt er að faðir Tori Spelling (Donnu), framleiðandinn Aaron Spelling, hafi átt sinn þátt í því að dóttirin fékk að spreyta sig á hvíta tjaldinu með líka svona fínum árangri.

Mér finnst við hæfi að enda þennan pistil á tilvitnun í Beverly Sills og gera orð hennar að mínum: „Art is the signature of civilizations.“
posted by Freysier at 23.10.06

 
Milhouse Ingimarsson

Árið 2002 gaf breska popphljómsveitin The Bluetones smáskífuna After Hours. Bluetones er ekkert sérlega góð hljómsveit en hefur þó sent frá sér fáein sæmileg lög eins og Slight Return (eða það fannst mér a.m.k. einu sinni). Á After Hours er að finna lagið Ingimarsson en titill lagsins er tileinkaður Ívari Ingimarssyni sem gerir það gott þessa dagana með Reading í ensku úrvalsdeildinni — sennilega væri of langt gengið að segja að það fjallaði um hann. Gítarleikari Bluetones er stuðningsmaður Brentford en þar kemur einmitt tengingin við Ívar til sögunnar en hann var leikmaður Brentford árið 2002 og hreifst gítarleikarinn af leik Ingimarssonar. Lagið er reyndar því miður, líkt og hljómsveitin, ekkert sérlega gott en það má heyra hér.

Annars eru þau fótboltalög sem ég hef heyrt, eða kannski mætti frekar kalla þau stuðningslög, sjaldnast sérlega góð. Á Íslandi hefur skapast sú hefð að leita til landsfrægra poppara til þess að flytja lögin en árangurinn hefur verið misgóður, eða eiginlega bara mislélegur, sbr. Valslagið í flutningi Stefáns Hilmarssonar, Keflavíkurlag Rúnars Júlíussonar og KR-lag Bubba sem þó eru með skárri stuðningslögum íslenskra knattspyrnufélaga. Það segir kannski sína sögu að eitt besta stuðningslagið undanfarin ár er grín Baggalúts. Besta lagið finnst mér þó lag Skagakvartettsins, Skagamenn skoruðu mörkin.

Frægasta stuðningslagið er svo auðvitað You'll Never Walk Alone sem flestir tengja annars vegar knattspyrnufélaginu Liverpool og hins vegar hljómsveitinni Gerry and the Pacemakers. Lagið er þó ekki breskt eins og ætla mætti heldur eru höfundar þess, Rodgers og Hammerstein, bandarískir. Hér má fræðast frekar um lagið en þar kemur t.d. fram að það eru ekki einungis stuðningsmenn Liverpool sem syngja lagið er þeir hvetja sitt lið til dáða. Lagið „virkar“ greinilega (annað en hægt er að segja um íslensk stuðningslög) og því mætti e.t.v. halda að það væri ráð að gera þekkt popplög, samin í öðrum tilgangi en að þau yrðu sungin á kappleikjum, að stuðningslögum. Það gengur hins vegar ekki alltaf eins og útfærsla Skagamanna á lagi Duran Duran, Girls on Film, sýnir greinilega.

Þetta fer nú að verða gott en mig langar að benda á lag hljómsveitarinnar Tokyo Megaplex, Milhouse Birmingham, sem ég hef alltaf litið á sem stuðningslag (mig minnir að einhver í sveitinni hafi talað um það þannig en það getur verið að mig misminni). Lagið er frábært og það er m.a.s. á lausu — það er ekki stuðningslag nokkurs félags. Ég held það væri t.d. tilvalið sem stuðningslag einhvers liðs utan deilda. (Svo, ef stuðningsmenn FC Tokyo verða einhvern tímann þreyttir á YNWA, geta þeir svissað yfir í „Milhouse Birmingham, where are you?“.)
posted by Freysier at 7.10.06